Stowarzyszenie „Przymierze” im. Opata Bernarda Rossy działającym w imieniu grupy nieformalnej Uniwersytetu Trzeciego Wieku w Lubawce
Stowarzyszenie „Przymierze” im. Opata Bernarda Rossy działającym w imieniu grupy nieformalnej Uniwersytetu Trzeciego Wieku w Lubawce
Opis zrealizowanego projektu:
Opowieści z czasów Zarazy czyli jak oswoić strach to projekt, którego wnioskodawcą było Stowarzyszenie „Przymierze” im. Opata Bernarda Rossy, a realizatorem Uniwersytet Trzeciego Wieku w Lubawce.
Głównym jego celem było opanowanie emocji takich jak strach, złość i smutek w czasie pandemii, poradzenie sobie z samotnością i całkowitą izolacją w okresie kwarantanny. Uczestnikami byli seniorzy, słuchacze U3W. W ramach projektu przeprowadzone zostały warsztaty psychologiczne z zachowaniem wszelkich środków bezpieczeństwa (maseczki, odpowiednie odległości, płyny dezynfekujące i mierzenie temperatury). Zostały opisane i nagrane przeżycia związane z wiosenną kwarantanną, a następnie na podstawie tych opowieści historie poszczególnych osób zostały utrwalone na taśmie filmowej w formie spektaklu przez przedstawiciela telewizji regionalnej. Tak naprawdę od samego początku nasz projekt musiał być zmieniany ze względu na zmieniające się z dnia na dzień okoliczności pandemii w Polsce – możliwości spotkań, działania w Domu Kultury.
Trzeba było pomyśleć jak dopasować scenariusz do potrzeb filmu, bo stało się jasne, ze teatralny spektakl nie ma szans na wystawienie. Dzięki nowoczesnym technologiom próby do spektaklu odbywały się w Internecie na ZOOM-ie i telefonicznie korzystając z aplikacji WhatsApp i Messenger. Oprócz zbierania nagrań i zapisów lockdownu przeprowadzone były wcześniej warsztaty psychologiczne pod kątem oswajania strachu, który znowu narastał ze względu na ciągle rozprzestrzeniania się koronawirusa.
Próby na zoomie, w naturze po kilka osób w końcu filmowanie – i tak powstał spektakl. Tak naprawdę nie wiemy jak to się wszystko udało. Oprócz wdzięczności dla całego zespołu, najbardziej jesteśmy godni podziwu dla Eli Liberki i Ewy Andrzejewskiej za ich trud w zdobywaniu materiału na cały scenariusz. Zdarzały się trudności, ale poradziliśmy sobie i jesteśmy dumni z tego, że udało nam się projekt w tak trudnych czasach doprowadzić do końca. Na końcowym etapie naszego projektu pojawiło się światełko w tunelu-szczepionka, która pozwala żyć z nadzieją na lepsze jutro.
Spektakl można obejrzeć:
W imieniu wnioskodawców i realizatorów chcielibyśmy podziękować wszystkim uczestnikom projektu, którzy zgodzili się opisać i nagrać swoje przeżycia z tamtego okresu. Nie było to łatwe i wymagało dużej odwagi.
Iwonie i Andrzejowi Szymańskim, którzy udostępnili swój ogród do nagrania pierwszej sceny spektaklu. Pracownikom Domu Kultury za pomoc przy nagraniach. Pani Annie Matysiak za oprawę muzyczną. Panu Ryszardowi Bizoniowi za nagranie i montaż ale szczególne podziękowania należą się Pani Ince Wyciślik za opracowanie i reżyserię spektaklu oraz warsztaty psychologiczne, które pozwoliły nam oswoić strach, spojrzeć na niego inaczej nauczyć się z nim żyć.